Wow, kick!
Vandaag hebben we geklommen & geboulderd en het was nog leuker dan we al dachten, deze research voor mijn nieuwe jeugdthriller. Om de spanning van een val echt te voelen, moest/mocht ik hoog bovenin de muur loslaten. Handen en voeten van de muur af en ook niet het touw vastpakken. Een onnatuurlijk gevoel om dat te doen.
Ik keek naar beneden. ‘Heb je het touw echt goed vast?’ riep ik.
Hij lachte en knikte. Ik liet los en viel. Kort. Het voelde niet als vallen. Ik bewoog door de lucht omlaag.
Licht, los, vrij. Ongecompliceerd. Want je valt gewoon, dat is alles. Ik had nooit gedacht (bungee jumpen is niks voor mij) dat een vrije val zo gaaf is. En zonder angst. De spanning zat hem meer in het loslaten van de wand en erop vertrouwen dat de instructeur ver beneden me het touw op tijd straktrok. Het was een kick.
Binnenkort gaan we terug om te boulderen (klauteren zonder gordel), voor de lol.
