Hulde aan de mooie locatie in de Bibliotheek Van Nu waar ik een lezing/workshop mocht geven aan de tweedejaars-leerlingen van het Norbertuscollege. Een feestje vond ik het! Ik las voor en gaf een voorbeeld van hoe ik spanning in een tekst opbouw. Leerlingen konden met me meelezen via de beamer en soms wezen ze me zinnen aan die je ook anders zou kunnen schrijven. Dat meedenken vind ik onwijs leuk. Ik hoop dat ze bij hun eerstvolgende schrijfopdracht op school denken aan wat ik ze vertel over bv actieve werkwoorden, en het maken van vaart.
De kers op de taart waren de gruwelijk goeie Moordspel-covers die de leerlingen ter voorbereiding hadden gemaakt. Aan mij de lastige taak om de drie winnende covers te kiezen. Op opvallend veel covers kleefden klodders rode verfspetters (of bloed?!), vet griezelig daardoor, en andere waren abstract met een strak lijnenspel en opvallende kleurcontrasten. Spannende bossen, tentjes, do not cross-lines, een bloederige 3D-hand, lekker creepy en goed uitgevoerd.
Na het kiezen van de covers hield ik een quiz. Protagonisten, synopsissen en flashbacks vlogen ze om de oren. De winnaars wonnen een exemplaar van Moordspel.
Lezen en schrijven vind ik superrrleuk en belangrijk en ik hoop bij elke lezing iemand aan het lezen en schrijven te krijgen. Maar niemand roept in een zaal vol pubers dat hij of zij graag schrijft. Dat begrijp ik, ik was zelf ook een puber die niet wilde opvallen. Als je niets hoort kun je snel denken dat er geen interesse is. En dat is zeker niet zo. Ze laten vaak ietsje later van zich horen. Via social media, of mail. Vanavond ontving ik een mail van een leerling, of ik een paar schrijftips voor hem had, omdat hij een idee wilde uitwerken. Yes, denk ik dan!
Cis
