boek

Volgende jeugdthriller

Handenwrijvend loop ik erheen. Daar is weer dat moment…

VAL is gepubliceerd. Hij wordt al veel gelezen en de reacties die ik er op krijg zijn goed! Ik zet het koffie-apparaat aan, schuif aan mijn bureau, klap de laptop open maar raak afgeleid. Om me heen liggen stapels notities, plaatjes van locaties en andere herinneringen aan VAL. Ze kunnen allemaal weg. Tijd om een nieuw avontuur in te duiken.

Ik heb er veel zin in.

Er zijn een paar verhalen die ik wil uitwerken. Een ervan heeft voorrang, want die zit al een tijd in mijn hoofd. De setting is totaal anders dan bij de vorige boeken. Geen wereldstad. Dit keer speelt het verhaal zich af in een bosgebied. Er zijn rivieren, stroomversnellingen, indianenbruggen, beklemmende grotten en mistige velden. Er is een schoolklas, iets gevaarlijk, en nog iets gevaarlijks. En dan loopt het helemaal uit de hand.

Volgens een lijstje dat ik laatst las moet je, als je een goede thriller wil schrijven, drie verrassingen invoeren.

1. De tegenslag wordt groter.

2. Het kan niet erger worden dan hoe de situatie nu is, maar het gebeurt toch!

3. Alles loopt nog meer uit de hand.

Ik hou van lijstjes, regels en tips, en ik wil een goede thriller schrijven. Maar voorlopig is voor mij de beste regel: hup aan de slag en stevig doorschrijven! Met mijn schets van de locaties, plot en personages ernaast: De komende tijd ga ik ze steeds beter leren kennen. Als ik dagdroom, doemen beelden uit het verhaal op. In kleur, geur en sfeer. Flarden van gesprekken. Nu nog alles in woorden vatten. Een gaaf proces. Spannend ook, hoe het zal gaan. Soepel of zoekend. Snel of sloom. Hoe dan ook, eerst die rommel van mijn bureau af. Dat leidt teveel af (=tegenslag). En koffie inschenken. Melk opschuimen. Beeldscherm poetsen. Nagels lakken.

En o ja, dan echt beginnen.

omgeving nieuwe jeugdthrilleromgeving nieuwe jeugdthrillerfoto trap