Tijdens het leesbevorderingsproject Stap op de rode loper waar ruim 340 VMBO’ers op afkwamen in Eindhoven, ontmoette ik in het Van Abbemuseum drie klassen in de vide. Rondom ons glas en uitzicht op het gebouw en een vijver, achter en naast ons kunstwerken aan de muur. Ik vind zo’n plek zo’n fijne setting.
Aan de klassen las ik voor uit Moordspel en na afloop spraken we onder andere over het gedrag van de personages. Hoe zouden deze leerlingen – jongeren tussen de 15 en 21 jaar – in hun plaats hebben gereageerd? Zouden ze bijvoorbeeld ingrijpen wanneer ze een ruzie of gevecht zien? Wat zegt hun gevoel, en hun verstand? Zwijgen, doorlopen, ingrijpen?
‘Ik zou het filmen’, zei een meisje. Die mogelijkheid had ik zelf nog niet bedacht. ‘Ik maak een selfie met hen op de achtergrond,’ zei een ander lachend. Hun reacties geven me inspiratie voor mijn verhalen en personages.
Na afloop struinde ik met een hele aardige medewerkster van het museum door een paar zalen die eigenlijk gesloten waren. Maar ik wilde zo graag die lichtblauwe op z’n kop hangende auto zien… Dat kon. Ik mocht er zelfs in zitten.
Kunst haalt voor mij het ‘normale’ uit perspectief, en het laat je nadenken over… over van alles. En over niets. Gewoon kijken, rondlopen. Het inspireert, is soms bizar, maakt blij, geeft stof tot nadenken en tegelijk leidt het me af van tientallen gedachten (ik moet vanavond m’n werk afmaken, boodschappen doen, wat zal ik koken, stemmen? Wanneer ga ik weer naar yoga om m’n hoofd leeg te maken?)
Dan loop ik door het museum en zie HAHAHA aan de muur hangen. Ik grijns en loop door, denk na over wat de leerlingen vertelden en de verhalen sluipen mijn hoofd in. Zo is Stap op de rode loper niet alleen een leesbevorderingsproject voor VMBO-leerlingen maar ook schrijfbevorderend voor mij.
